H.P Lovecraft’ ın tahtına kurulup 80’leri ve 90’ları; hatta çocukluk ve gençliğimizi altüst eden romanlarıyla bizi kaygının zindanına hapseden Stephen King, soyadını hak etmiş bir müellif. Evet o bir kral! Bir Stephen King romanı okumadan geçirilmiş her ergenlik boşa harcanmış demektir…
Cronenberg, Brian De Palma, John Carpenter ve Kubrick üzere direktörlerin büyük bir iştahla atladığı ve senaryo haline getirip süper sinemalar çıkardıkları sinemaların hakkını yiyemeyiz. Kemik Torbası, Kara Kule, Hayvan Mezarlığı, Koşan Adam, Gizemli Yabancı, sinema şaheseri olan Yeşil Yol ve benim favorim IT..
Sinemanın gelmiş geçmiş en ikonik vahim karakteri denilince, Freddy ile birlikte bir Stephen King karakteri olan Pennywise geliyormuş akıllara… Bilhassa son yıllarda berbatlığın alamet-i farikası olarak bilinen ve Trump’tan Hitler’e kadar kıyasının yapıldığı Palyaço Pennywise’ ın olduğu IT serisi; 2017 ve 2019’daki başarılı versiyonlarıyla benden tam puan almıştı…
90’larda süratle tüketilen serilerin son âlâ örneği IT idi ve sanırım artık müellifle birlikte bir tükenmişlik sendromu başladı… Firestarter direkt olarak çeviri edildiğinde “ateş başlatıcı” üzere bir manaya geliyor. Sinemanın sinemadaki ismi “Tepki”. Roman,1980 Eylül ayında piyasada yer almış ve Scott Teems’in senaryosunu kaleme aldığı “Firestarter”, 1984 yılında Mark L. Lester tarafından da beyaz perdeye uyarlanmış birinci sefer. Kitap şu ana kadar 350 milyon kopya satarak, inanılması güç bir rekora koşmuş.
“Tepki” nedense merakla beklediğim bir sinema değildi; fakat tekrar de bir Stephen King hayranı olunca reaksiyonsuz kalamıyorsunuz… Bu ortada sinemanın Fatih Akın tarafından çekileceği duyurulmuştu evvel. Ne olduysa muahede sağlanamamış ve biz bu sineması kendisinden izleyemedik.
PSİŞİK GÜÇLERİN PATLAMASI:TEPKİ
Sinemanın direktör koltuğunda gördüğüm Keith Thomas’ ı açıkçası tanımıyordum; üstelik mesleği boyunca yalnızca üç adet kısa ve bir de uzun metraj sineması çektiğini öğrenince şaşırdım. Vigil ( Meyyit Nöbeti) sinemasının başarısı sonrası bir Stephen King uyarlaması için kamera gerisine geçmek, bir direktör için kumar üzere. Direktörlerin muvaffakiyetini çektiği sinema sayısıyla ölçmenin yanlış olduğunu söyleyebilirim, ancak istikrar galiba daha da kıymetli.
Romanda Andrew McGee ve Vicky Tomlinson isimli iki genç paraya muhtaçlık duydukları için Dükkân isimli bir kuruluş tarafından düzenlenen bir deneye katılıyorlardı. Bu test sırasında onlara Lot Six isimli bir husus veriliyor ve deneyden sonra kimi psişik güçlere sahip oluyorlardı. Sinemada bu kadar ayrıntı yok.
Sinemanın açılışı, birden fazla King uyarlamasında olduğu üzere sempatik bir sahneyle başlıyor. Sonrasında korkutma garantisi verir üzere bir alıştırma güya. Beşikte dünya hoşu bir bebek görüyoruz, yani Charlie’ yi…
Psikiyatr ve terapi uzmanı olduğunu anladığımız Andie Mc Gee ve eşi, minik kızları Charlie ile uzaktan bakıldığında sıradan ve keyifli bir aile tablosu çizmektedirler… Charlie okula başladığında dışlanmış bir çocuk olarak mutsuzluk ve etrafa ahenk sorunu yaşamaya başlar. Bilgisayar ve cep telefonu kullanması ailesi tarafından yasaklanmış olan Charlie, pirokinetik güçlere sahip bir kız çocuktur ve derin devlet tarafından üzerinde deney yapmak için aranmaktadır. Ateşi denetim edebilme yeteneğine sahip olan Charlie, bu özelliği öfke patlaması yaşadığında ortaya çıktığı için, ailesiyle birlikte deşifre olur ve yerleri tespit edilir… Devletin zımnî bir örgütü tarafından yeteneği bir silaha dönüştürülmek hedefiyle kovalanan Charlie ve ailesi sonunda köşeye sıkışır.
Sinema boyunca Charlie’nin bir kaç öfke patlamasıyla yaşanan kaos dışında, karakterlerin özel güçlerinin sinemada silik işlenmesi ne yazık ki sıradan bir kaç-kovala tipinden öyküye dönüşüyor. Sinemada çocuğu korumaktan çok, onun isteklerini bastırma gayreti, güya aile içi çocuğa azap üzere bir algı yaratma eforuna sokuyor üretimi. Halbuki kaygı sinemalarının ustası Carpenter’ın müziklerini görünce 38 yıl sonra inanılmaz bir King uyarlaması seyredeceğini sananlar, büyük bir hüsranla ayrılıyorlar sinemadan. Psişik güçleri, 2022 teknolojisi ile daha görkemli beklemek seyircinin hakkı diye düşünüyorum.
Sinemada eli yüzü düzgün olan tek şey; hoşluğu, şirinliği ve harika yeteneği ile, yıllar evvelki versiyonun çocuk yıldızı Drew Barrymore’u aratmayan Ryan Kiera Armstrong alkışı hak ediyor…
Diğer bir direktörün elinden çıksaydı, sanki nasıl olurdu? diye soramadan edemediğimiz ”Tepki” vasat bir imal olmasına karşın, Stephen King hayranları ve onu tanımaya yeni başlayan jenerasyon için yeniden de tavsiye edilecek bir sinema.
Hepinize düzgün seyirler…
Hasret Kalkan