Kuşkusuz ülke yorgun…
Kuşkusuz beşerler bitik…
Ben de yorgun düştüm. İçimde tonlarca yük hissi var. İçim kendimden yorgun…
Zihin yorgunluğum var. Yazma niyeti bile yoruyor beni. Takatim yok. Parmaklarımı kıpırdatamaz hale geldim, halsizim…
Sadece vücudum değil. Ruh halim de yorgun, bıkkınım…
Uyku saatim bile bozuldu.
Niye bu türlü oldum?
Kendimi son devirde fazla mı zorladım?
Gerçi etrafımda herkes yorgun; “niye bu türlü tükendik” diye mi sormalıyım?
Kimileri, insan beyninin çağdaş çalışma ortamıyla başa çıkacak biçimde evrilmediğini iddia ediyor.
Kimileri ise, “yorgunluk daima vardı” diyor; “değişen yalnızca nedenleri ve etkileri” diyor.
Modern ömrün yarattığı stresin etkilerini kabul etmek gerek.
Ne dedi Cemal Süreya:
-“Bazen insan yalnızca yorgun oluyor. Ne küs, ne yalnız, ne de âşık.”
Evet, yorgunluğun kronik hale gelmemesi için izne ihtiyacım var.
Eskiden yorgunluk teşhisi konan insanlara yatakta istirahat veriliyordu. Duygusal tükenmişlik hissini gidermek için bugün farklı formüller uygulanıyor. Kelam verdim, nefes idmanı yapacağım…
Uzatmayayım. Uzatacak gücüm yok zaten!
Biliyorsunuz önümüzdeki aylar seçim sebebiyle hayli gergin geçecek. Güç toplamaya gereksinimim var…
Bana müsaade arkadaşlar…
En kısa vakitte umarım kendimi toparlarım.
Ne dedi Nazım Hikmet:
Çok yorgunum Beni bekleme kaptan Seyir defterini oburu yazsın…
Soner Yalçın