Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat zelzelelerinin yıkıma neden olduğu vilayetlerden birisi olan Osmaniye’de yurttaşların besin, su, tuvalet ve banyo üzere temel gereksinimlere erişim kahrı hâlâ sürüyor. Merkezdeki Yenimahalle’de meskeni yıkılan Melek Uçar da yaşadıkları mağduriyetleri anlattı.
“BİR KAŞIK YEMEK ALMAMIZA LAF EDİYORLAR”
Deprem anından bahseden Uçar, “Birinci zelzelesi geçirdik. İkinci sarsıntıda aşağı indik. Konut gitmiş. Geri çıkamadık eve” dedi. Konuttan hiçbir şeylerini kurtaramadıklarını da söyleyen Uçar, şöyle konuştu:
Bir çatal kaşığımızı, bıçağımızı bile alamadık. Hepsi gitti. ‘Ağlamıyorum’ diyorum, ağlıyorum işte. Nerede bu devlet, nerede? Elimizden tutmadı bizim. Her gün ağlıyorum, her gün. Hudut hastası oldum ben. Sinirlendim, titriyorum. Ne başbakan ne bu devlet ne millet ne belediye, kimse görmedi bizi. Bu türlü dehşetle yaşıyoruz. Allah sen yardım et bize, diyoruz. Allah götürdü bizi. Ne edeceğiz, nasıl edeceğiz; bilmiyoruz. Bir kaşık yemek alıyoruz. Ona da laf ediyorlar. Muhtaç olmasam alır mıyım? Kabım kacağım olsa almam. Bir tabak yeniden almam.
“KENDİ UĞRAŞIMIZLA KONTEYNER YAPTIK”
Kendilerine hiç çadır ulaşmadığını da belirten Uçar, şunları söyledi:
Çadır, konteyner yok. Vermediler bize. Biz kendi uğraşımızla konteyner yaptık. Arsamda bir konteyner vardı. Onun içine girdik. Onun içinde 15- 20 kişi kaldık. Eltim, eltimin çocukları, kaynım, kaynımın çocukları, kardeşim, kardeşimin çocukları, torunum, oğlanlarım; hepimiz bunun içinde kaldık. Yatamadık. Hepimiz başımızı birbirimizin omzunun üstüne koyduk. Başımızı dizimizin üstüne koyduk. O denli yattık, o denli oturduk 2-3 gün üst üste. Ondan sonra da eşim, konutun önüne bir tane çinkodan yer çevirdi. Onun içinde kalıyorlar. Artık de her biri bir yere gitti. Konut arıyorlar. Şu an 6-7 bireyiz. Oğullarım var 3 tane. Mahkûm oğlum var. Bir tane üstüne mont alamadım. Oğlum diyor ki, ‘Anne bana bir mont almadın’. Hepsi enkazın altında kaldı. Daima eller verdi bunları. Hepsi gitti sırtlarımızın. Gitsin, sırtta değilim. Şu rezilliğimize yanıyorum. Su, ateş, yemek yok. Artık Allah razı olsun, veriyorlar yemek, alıyoruz.
“EVİN ENKAZINI KALDIRMADILAR HER GÜN GÖRÜP AĞLIYORUM”
Yaşadıkları öteki dertleri da anlatan Melek Uçar, şöyle devam etti:
Tuvalet de yok, banyo da yok, hiçbirisi yok. Gidip komşularda edebilirsek ediyoruz, edemezsek etmiyoruz. O denli duruyoruz. Tuvaleti işte geriye bir yer çevirdiler, çadırla. Onun içine gidiyoruz, gidebilirsek. Ben de bu türlü titriyorum. Tuvalet taşı, su yok. Düşüyorum içine. Kaç sefer düştüm öyle… Ne istemiyoruz, her şeyi istiyoruz. Yatağımız yok, yemeğimiz yok, kabımız kacağımız yok. Hepsi enkazın altında kaldı. Bize bir yardım ulaşmadı. O gün cami hocasına anlatmıştım bu türlü. TC’mi almıştı. Allah razı olsun bir koli o getirdi. Enkazı toplamadılar. O denli duruyor daha. Kapıya bir ip germişler. İki tane kâğıt yapıştırmışlar, o duruyor. Bilmem AFAD’dan, bilmem kim gelecekmiş. Ben bilmiyorum ki. O gelecekmiş, gelmedi de yapmadı da. Her gün gidip görüp ağlıyorum, geliyorum geri. Hudut hastası oluyorum. Bir an önce kaldırsalardı bari. Muhtaç değildik, Allah’a şükür her şeyimiz vardı.
“BÖYLE YAŞAMAK BATSIN”
Depremzede Uçar, bütün eşyalarının da enkazda kaldığını belirterek kelamlarını şöyle sürdürdü:
O derin dondurucularımız, hepsi kaldı. Oğlum iki tane klima taktırdı, iki tane çamaşır makinesi aldı. Biri kurutma, biri çamaşır makinesi. Bir ayın içinde hepsi gitti. İstanbul’da kendi de. ‘Anne canın sağ olsun, üzme kendini. Ben içinde olsam çıkamazdım, daha makûs olurduk. Yeniden alırız inşallah. Allah canımız sağ etsin’ diyor. O denli gönlümü ferahlatıyor. O denli öyle geçiniyoruz işte. İki ay bitmiş, aha üçüncü aya girdik. Bu türlü yaşıyoruz. Bu türlü yaşamak batsın. Abdest yok, namaz yok. Abdestimi, namazımı hiç geçirmiyordum ben.
