Galatasaray’ın yeni teknik yöneticisi olmasının akabinde Okan Buruk’un FETÖ geçmişi tartışılmaya başlandı.
Habertürk müellifi Oray Eğin eski arkadaşı olan Okan Buruk’ın Galatasaray’a dönmesi için “Gelmesini kabullenemiyorum” diyerek bir yazı kaleme aldı.
Oray Eğin’in “Arkadaşım Galatasaray’ın başına geçiyor” başlıklı yazısı şöyle:
“Arkadaşım Okan Buruk artık Galatasaray’ın başına geçiyor. 90’ların sonunda Florya’da o mesleğine tekrar başlamaya çalışan ve kendini ikinci defa ispat etmek isteyen genç bir futbolcuydu. Ben mesleğin başındaki bir gazeteci. Nasıl oldu bilmiyorum, ancak bir kez ayaküstü sohbet etmeye başladık, sonra o sohbet uzadı, sonra daha sık konuşmaya başladık. Ve sanırım birbirimizi daima sevdik.
Sahada izlediğiniz futbolcuların teknik yönetici olduğunu görmekten daha net bir yaşlanma belirtisi olamaz. Artık Galatasaray’ın başına geçmesi bana gerçeküstü geliyor. Zira benim için daima futbolcu Okan o. Epeydir haberleşmedik, en son bir-iki sene öne Çeşme’de plajda karşılaştık. Ancak bir orta çok konuşurduk. Galatasaray’a teknik yönetici olacağı haberini alınca Hıncal Uluç’la Mustafa Denizli’nin hem futbol hem basın tarihinde efsane olarak anılan dostluğu aklıma geldi. Ben de Okan’la arkadaşlığımı diriltip Florya’nın hükümdarı olabilirim, Galatasaray’ın bu devrinin en ayrıcalıklı gazetecisi olarak elimi kolumu sallayarak tesislerde dolaşıp balkondan egzersizleri izleyebilirim. Bundan daha havalı bir pozisyon olamaz herhalde. Arayıp bir tebrik etsem mi? Telefonu hala kayıtlı.
TANIDIĞIM KADARIYLA OKAN VE ARİF
Gazeteciyle hiçbir haber kaynağı nitekim arkadaş olamaz, olmamalı da. 20’li yaşlarımda tahminen o vaktin heyecanı ve saflığıyla hakikaten bir orta arkadaş olduğumuzu düşünmüş olabilirim. Ancak artık Okan Buruk’tan “arkadaşım” diye bahsederken biraz “edebi ehliyet” kullanıyorum. Yalnızca o değil, bir vakitler mesken arkadaşı olduğu Arif Fazilet için de “arkadaşım” diyebilirim.Geçtiğimiz günlerde Amerika’da çekilmiş fotoğrafları yayımlandı onun da. Çok yaşlanmış. Bir vakitler GS plakalı BMW’siyle genç kızları peşinden koşturan, Vakkorama cafe’sinden çıkmayan o beğenilen bekar artık okuma gözlüğü takıyor. Çökmüş; ülkesinden zorla kopmak, kaçak yaşamak güç. Malum, FETÖ yüzünden Türkiye’ye gelemiyor. Biraz içim parçalandı açıkçası.
Bir orta Okan ve Arif birebir meskende yaşardı. Öbür konut arkadaşları da Hakan Ünsal’dı. Birinci evlenen de o oldu, eşinin başörtülü olması ufak çaplı bir sarsıntı yaşatmıştı 28 Şubat sonrası Türkiye’de. Meskenden de birinci o ayrıldı. Arif Fazilet bir orta CNN Türk’te çalışan bir spikerle birlikteydi, fakat bağları evlilikle sonuçlanmadı. Hürriyet Medya Towers’daki dedikodulara nazaran “Kapanacaksın,” demiş, ret karşılığı almış.
Ev arkadaşlığı bittikten sonra tek başına yaşayan Okan’ı ziyaret ettim; bir söyleşi için. Çat kapı eski futbolcu Uğur Tütüneker geldi. Biraz saftım sanırım. Bu ziyareti kuşaklararası bir ekip dayanışması olarak yorumlamıştım. Sık sık ziyaret eden bir öbür eski futbolcunun da İsmail olduğunu söylemişti Okan bana. O da öteki ağabeymiş. Kesimler vakitle birleşti. FETÖ’nün Vakit gazetesi tarafından vasatlığına karşın sık sık yılın atleti seçilen, sonradan gazetede köşe müellifliği yapan “Sarı İsmail.”
Masum bir ziyaret değildi bunlar. Örgütün yeni üyelerini kontrol altında tutmalarıydı. Ağabeyler yeni üyeleri boş bırakmıyor, daima takip ediyorlardı. O yüzden çat kapı gelebilme ayrıcalıkları vardı. FETÖ’yü futbola sokan “Sarı İsmail”di zati.
Cep telefonunda alo demenin bile servet olduğu yıllarda bir gece sabaha karşı 2:30’da Arif Fazilet aradı. Yurtdışında kamptalardı, herhalde canları sıkılıyordu ve bir formda geyik yapmak için ben aklına gelmiştim herhalde. 45 dakika falan sürdü konuşma lakin geyik kısmı bir-iki dakikaydı. Geri kalanı ilkokul seviyesinde bir din kültürü ve ahlak dersiydi adeta. Peygamber efendimizden, çeşitli efsanelerden, hadislerden kelam etti. Uzun uzun anlattı. Bir beklentisi var mıydı, yoksa yalnızca kendi dinlerini yaymakla sorumlu Mormon’lar üzere misyonunu mi yapıyordu sanki. Elinden geleni yaptı fakat keşke din dersi yerine soyunma odasını anlatsaydı. Tahminen o vakit dikkatimi çekebilirdi. Maksadı her ne idiyse muvaffakiyete ulaşmadı.
FETÖ’nün futbolda örgütlenmesi aşağı üst bu formda gerçekleşti. Daha deneyimliler gençleri bünyelerine kattı, zincir bu türlü uzadı gitti.
GERÇEKTEN KANDIRILDILAR MI
Okan Buruk’a FETÖ sorunu birkaç kez soruldu. Yanında Uğur Tütüneker’le Pennsylvania’daki imgeleri çıktı, o da günah çıkardı. 20-22 sene öncesi, dedi. 15 Temmuz’da ülkenin büyük bir tehlike atlattığını, onun da o vakit uyandığını, Cumhurbaşkanımızın etrafında kenetlenerek bu tehlikeyi atlattığımızı söyledi. Kilit söz “kandırıldık” sonuçta. Bunu diyene kapılar açılıyor. Bugün bu sayede Florya’ya atandı.
Geçmiş kusurlardan ötürü insanları ömür uzunluğu yargılamak elbette adaletsizlik. 20’li yaşlarındaki genç çocukların şan, şöhret, para ortamında sığınacak bir liman aradıkları, aşikâr bir güce yaslanma muhtaçlığı duydukları, hayata karşı tecrübesizliklerine karşı çıkar odakları tarafından istismar edildikleri ortada. FETÖ bu çocukları kullandı. Koruyup kolladı, karşılığında da bedelini aldı. Milyonlarca doların döndüğü futbolcu maaşlarından bir kısmı örgüte bağış olarak gitti. Saflıklarından, tecrübesizliklerinden faydalandılar.
Okan Buruk FETÖ’cü olamazmış, FETÖ’cü olmak için fazla dürüstmüş göründü bana daima. Şu son 20 yıl FETÖ’cüleri tanımanın o kadar da kolay olmayabileceğini de gösterdi lakin. Ezoterik, amorf bir örgüt bu. Mecmualarının ismi “Sızıntı,” misyonları her yere sızmak. Nerede başlayıp nerede bittiği muhakkak olmuyor.
Yine de bu çocuklar yalnızca futbolcuydu. Savcılar üzere kumpasa hukuksal kılıf uydurmadılar, polis müdürleri üzere cinayet örgütlemediler, gazeteciler üzere örgütün iletisini satmadılar. Fakat onlar da kendilerine biat etmeyen birçok gencin önünü kapattılar. Kim bilir kaç futbolcunun mesleği bu türlü başlamadan bitti. FETÖ’cü olmayan oyunculara pas atmadılar, gelecekleriyle oynadılar. Maç sattılar. Tahminen nitekim kullanıldılar, alet oldular.
Ben kendi adıma savcıları, polisleri ve de hele hele gazetecileri asla affedeceğimi düşünmüyorum. Helalleşmeye değil, hesaplaşmaya inanıyorum. Futbolcular hakkında o kadar keskin ve sert değilim. Tahminen uzun yıllar evvel karşıma çıktıkları, bir halde beni tavlamayı becerdikleri, “arkadaşım” oldukları için objektifliğim bulanıklaştı. Tahminen ilerlemek için affetmemiz gerektiğini düşünür oldum. Tahminen de yalnızca futbolcu olduklarından ve Galatasaray’ı tribünde takip edecek kadar futbolla ilgilendiğim bir periyot bana muazzam heyecan yaşattıkları için onlara özel bir sempatim var. Bilmiyorum.
Bir yandan Okan Buruk’un Galatasaray’da çok başarılı olmasını istiyorum. Bir yandan da Okan Buruk’un Galatasaray’a gelmesini kabullenemiyorum. Bu türlü ikircikli bir ruh halindeyim. Bu atamayı tam içine sindiremeyen tek kişi ben değilim herhalde. Ve, hayır, balkona gideceğimi sanmıyorum. Çağırılacağımı da.”