Victor Klemperer (1881-1960)…
Kim olduğunu bu köşede anlatmıştım:
Almanya’da Yahudi ailenin çocuğuydu. Babası haham idi.
Alman olduğuna dair inancıyla 1903 yılında Hristiyanlığı seçti. Ki, 1912’de bir daha Hıristiyanlığa ihtida etti!
Almanla Yahudilik ortasında bir seçim yapacak olsa, kendisi için birincisinin her şey, ikincisinin hiçbir şey manasına geldiğini söyledi.
Sekiz yıl gazetecilik yaptı. Akademide Montesquieu üzerine doktora tezi yazdı.
İstekli olarak Birinci Dünya Savaşı’na katıldı. Bavyera Hizmet Madalyası’yla döndü.
Dresden Teknik Üniversitesi’nde 1921 yılından itibaren Latin Lisanları ve Edebiyat profesörü olarak çalışmaya başladı… Hitler‘in iktidarda olduğu 1935 yılında “Yahudi” olduğu gerekçesiyle misyonuna son verildi Alman kimliğini de elinden aldılar!
Eşi piyanist Eva Schlemmer‘in “ari ırk”/ aryan Alman olması Klemperer’in toplama kampına gitmesini engelledi. Lakin savaş sonuna kadar giysisinin kolunda -6 yaşından büyük- tüm Musevilerin taktığı sarı “Yahudi Yıldızı” damgasını taşımak zorunda kaldı.
Naziler, dininden dönse de, istekli savaşa katılsa da Klemperer’ı yavaş yavaş neredeyse her şeyden sıyırdı: Profesörlüğü, sonra arabası, telefonunu, konutunu ve hatta daktilosunu elinden aldılar. Sıra neye geldi?
ARİ HAYVANLAR
Dilbilimci Victor Klemperer’in Nazi periyodu boyunca tuttuğu günlükleri kitap haline getirdi: LTI/ Nazi Devleti’nin Dili…
Kitabından öğrendik ki:
Mujel, Klemperer – Schlemmer çiftinin konut kedisiydi.
Naziler, vakitle Musevilerin evcil hayvan beslemelerine müsaade verilmedi. Günlüğüne yazdı:
-“Yahudilerin yanında barınan ‘cinsine yabancılaşmış’ yaratıklara yer yoktu. Daha sonra mesken hayvanlarımızı: Kedilerimizi, köpeklerimizi hatta kanaryalarımızı elimizden aldılar ve öldürdüler. Münferit hadise olarak ve münferit bir alçaklıkla yapmadılar bunu, resmi ve sistematik uygulamaydı. Nürnberg duruşmalarında hiç bahsi geçmeyen gaddarlıklarından biri de budur ve ben elimde olsa, ebedi saadetten yoksun kalma kıymetine, kule uzunluğunda bir darağacı dikerdim bunun sorumluları için…”
Klemperer – Schlemmer çifti evvel Mujel’i sakladı; “Kedinin havada asılı duran kuyruğu bizim bayrağımızdır” diye yazdı günlüğüne. Ancak…
Kediyi saklayamayınca tava ortasından meskene getirmek zorunda kaldılar. Mujel yakalandı, katledildi…
Naziler bilhassa kedilere düşmandı. Doğu‘dan geldikleri için, kimileri onları “Yahudi hayvanlar” olarak kabul etti.
Bu sebeple kediler, hain ve antisosyal idi.
Bu sebeple kediler, evcilleştirilemiyor idi.
Bu sebeple kediler, şeytanla işbirliği yapıyor idi.
Bu bilgileri sıralamamın nedeni var…
İMAMOĞLU GEZİSİ
Naziler, Musevilerin konut hayvanlarını “Alman hayvan varlığı” için bulaşıcı tehdit gördü. Ari ırk/ aryan yalnızca beşerler için geçerli değildi yani! Hayvan miti yaratmak istediler…
Yahudi nefreti/ ırk çılgınlığı insanoğlunu ne derece alçaltıyor, psikolojisini ne derece bozuyor bu acı olay üzerinden görün istedim.
Tüm bunların birinci adımı ne biliyor musunuz; kin duymak…
Bakınız:
Eleştiriyi anlarım…
Kızgınlığı anlarım…
Fakat kin, intikam isteyen ruh hastalığıdır.
İmamoğlu’nun Karadeniz gezisinden sonra toplumsal medyada yazılanların kimilerini okuyunca, birtakım aykırı görüşlerin/ kimi muhaliflerin “ruh hastalığına” evrildiği telaşını hissettim.
Bu “virüs” bizlere,/yalanı-kumpası- fitneyi salgın hastalığa dönüştüren FETÖ’den bulaştı!
Kılıçdaroğlu helalleşmesin, İmamoğlu düşmanlık hali takınsın da bunun sonu nereye varacak?
Hiç o denli; -bu çevrelerin toplumsal medyada yazdıklarına bakılırsa Muharrem İnce birinci çeşitte cumhurbaşkanı olacaktı gibi- siyasi polemik yapmak istemiyorum. “Dişe diş kana kan” fevriliğinin ülkeye/ toplumsal-politik hayata vereceği ziyana dikkat çekmek istiyorum.
Halbuki:
Biz ısrarla, adaletin-hukukun yanında duracağız.
Biz ısrarla, hümanist kimliğimizden vazgeçmeyeceğiz.
Biz ısrarla, olgun duruşumuzu sürdüreceğiz.
Biz ısrarla, karşı olduğumuzu yazacağız, söyleyeceğiz.
Ve ancak:
Kindarlığa/ öç almaya boyun eğilirse işte o vakit mağlubiyet kaçınılmaz olur; bırakın siyaseti- iktidarı, kendinizi-karakterinizi kaybedersiniz! Zihninizin, hissinizin kirletilmesine müsaade vermeyin lütfen.
Kumpas sonucu iki yıl mahpus yattıktan sonra çıkarken Silivri Cezaevi kapısı önünde söyledim:
-“İçimde kimseye karşı kin yok, kimseye karşı nefret yok lakin içimde büyük öfke var.”
Unutmayınız:
Musevilerin gettolaştırılması imha/ölüm kamplarının birinci adımıydı.
Ülkemizi gettolaştırmayın.
Sevgili Mujel‘in başına gelenleri unutmayın.
Eleştirin kuşkusuz, itham etmeyin.
Tartışın kuşkusuz, yargılamayın.
Soner Yalçın