Son çalışmamda Hint-Avrupa lisanlarında İbranice ve Arapça kökleri gösterdim. Oldukça ağırlar. Bunu yabancı bilim sitesinde İngilizce olarak yayımladım. İşin farklı yanı, bu İbranice ve Arapça köklerin birçoğu Türkçe köklerle uyumlu. Batı lisanlarında ez az yüzde 20 oranında Türkik kökler bulunduğunu evvelki çalışmalarımızla gösterdik. Tahminen Arapça ve İbranice kökler bu oranda değiller, ancak yadsınamaz orandalar. Çıkan sonuçlar şaşırtan bulunmamalı. Zira bu türlü bir sonuç çıkmasa şaşırtan olurdu. Zira bahsettiğimiz lisanlar çok eski ortak kök lisanların uzantısıdır. Hint-Avrupa denilen kelamda aile uydurulmadan evvel bu lisanlar vardı. Bu lisanlar o coğrafyalarda çok daha evvelden beri vardı. Hasebiyle ortak kökleri temsil eden bu lisanların Hint-Avrupa denilen lisanları oluşturması olağandır.
Hint-Avrupa kolonyalist ırkçı teorisini izleyenlerin birden fazla için Türk, Yahudi, Arap lisanlarından bahsetmek panik atağa yol açıyor. Şu ana dek onlarla önemli bir tartışmaya giremedik. Birçoğu görmezden gelmeye çalışıyor. Onları temsil edenler ise yalnızca küfür ediyor, aşağılamaya çalışıyor. Kullandıkları sözcükler çok sonlu. Aşağılamaları bile kopyala yapıştır ve yaratıcılıktan uzak. Aslında bu Hint-Avrupa teorisi bunun için var. İlgi büyük, lakin birden fazla bu yayınlarımızı telaş ve endişe içinde izliyor. Ama onlar korkacak diye apaçık gerçekleri, önümüze adeta fırlayan sonuçları görmezden gelecek değiliz.
Bu vesileyle şunu bir defa daha gördüm: Kolaycı bir yaklaşımla Arapça esaslı Türkçe sözcük olarak bilinen sözcüklerin, bu türlü gösterilen sözcüklerin de değerli bir kısmı Türkçe kökler taşıyor. Yani bu sözcüklerin kimileri öncel olarak Türkçe olabilir. Kimilerinde hangisi öncel saptamak mümkün değil. Kimileri nitekim öncel olarak Arapça esaslı üzere duruyor.
Kutsal kitapların isimleri Türkçe köklerle ahenk gösteriyor. Kuran, Torah (Tevrat)>töre, Bible… Örneğin Kuran ile ilgili husus şöyle: Kuran isminin esas üç açıklaması var. Biri büsbütün kendine has has isim olması. Bu istikametten Türkçe “Kuran – Kurucu” ile tam uyumlu. Öteki argüman “kıraat, ikra> oku” dan gelmesi. Bu da Türkçeyle uyumlu. 3. argüman “karn”dan gelmesi. Toplama, birleştirme… “Karma”. O da uyumlu. Tüm bunlar Latince ve İngilizce Crea, creation: kurma, yaratma ile uyumlu…
Batı lisanlarına geçmiş ve tıpkı vakitte Türkçe esaslı Arapça sözcüklere 100’den fazla örnek verdim. Yalnızca birkaç günlük çalışma sonucu. Bunlardan kimileri: Acker> akar > karık; aim> emel >umaç; air> hava >aviation; ban > men > ban; beg> bahis > bağış; body > vücut >bod; bright> berrak > parlak; call> kelam > küle; cut> kat > kes, kat; fertile> rahmet > randıman; four>arbaea> dört >tetra; God>Hüda> Kutay; lack> noksan > eksik; migrate> hicret > göç; sense > zan > san; sound> seda > ün… Detaylar ve tüm liste için asıl makaleyi okumanız gerek.
EN ÖNEMLİ ÜÇ NEDEN
İbranice için bir kelamlık kullandım. Context.reverso.net. O da iki günümü aldı yalnızca. Ve burada da şunu gördüm: İbranice içinde Türkçe kökler varsayım ettiğimden fazla. Husus batı lisanları, Hint-Avrupa olduğu için her İbranice-Türkçe ahengini listeye eklemedim. Birkaç örnekle yetindim.
Listelerdeki benzerliklerin kimileri tesadüf olabilir. Ama büyük çoğunluğunun lisan iştirakinden kaynaklandığını düşünüyorum. Neden? Esas üç nedenden dolayı.
Bir- Bu sözcüklerin çabucak hepsi çok eski sözcükler, kavramlardır. Eski sözcüklerde iştirak mümkünlüğü kuramsal gerçeğe de bağlı olarak çok daha yüksektir.
İki- Bunların birden fazla belirli bir olgu örgüsü, kavram ağı içinde bulunmakta. Aşikâr gerçeklikleri temsil eden; işle, ömürle ilgili ve kendi içinde ilişkili kavramlardır. Kimileri temel gramere direkt bağlıdır. Bu türlü sözcüklerde yanılgı yapma mümkünlüğü düşüktür.
3- Birçoğu üçlü, dörtlü, beşli ve çoklu iştirak gösterirler. Bu çoklu iştiraklerde yanılgı yapma mümkünlüğü çok çok düşüktür.
Dünyada pek çok dilbilgini Proto-Türkçe sözcüklerin öbür lisanlara geçişindeki ses değişim kurallarını bilmemekte. Buna karşın katı yorumlar yapmakta inatçıdırlar. Tıpkı aileden kabul edilen lisanlar ortasında pek çok ses değişimi görülmekte. Buna ait birtakım kurallar saptanmış, kimileri da uydurulmuştur. Fakat söz dönüşümlerindeki büyük oranda sapmaları hepsi olağan bulmaktalar. Şayet değişim birebir aile içindeyse. Kelam konusu olan aile dışı bir lisandan ses değişimi ise çabucak reddedici itirazlar yükselmekte. “Bu harf nereye gitti?” “Şu harf nereden çıktı?” Benzerlik tam ise bu kere söyledikleri belirli: “Rastlantı!” Tesadüflerin sayısı çok fazla ise son dermanları: “Kelime benzerlikleri bir şeyi ispat etmez.”
Meğer bir şeyi ispat etmeleri gereken bireyler kendileridir. Tarihî ve antropolojik olarak lisanların bir yahut birkaç ortak kökten geldiği aslında ispatlıdır. Türkçe, Proto-Türkçe üzere lisanlar çok eski lisanlar olarak zati bu kökleri oluşturur yahut bu köklerin bileşenidir. O yüzden biz sözcükler ortasında benzerlikleri gösterdiğimizde sorulacak soru şu değildir: “Ne kadar zorlayarak bu benzerliği buldun?” Sorulacak soru şu olmalıdır: “Zaten olması gereken benzerlik bu kadar aşikarken bu güne dek nasıl göremedik?” Nasıl göremiyorlar? İdeolojik ve ırkçı saplantılardan dolayı. Yeniden de görebilenlerin sayısı giderek artıyor.
Kaan Arslanoğlu