Yönetmen Mike Mills’ın toplumu gözlemleyerek yarattığı sinemalardan yalnızca bir tanesi olan ‘‘yaşamaya bak (C’Mon C’Mon)” direktörün kendi çocuğuna ve çocuk dünyasına yakın markaj yaparak senaryolaştırdığı bir sinema.
Millis, daha evvel Beginners’da 75 yaşındaki babasının eşcinsel olduğunu öğrenen ve onun tercihlerini irdelerken kendi hayatını ve yalnızlığını sorgulayan bir evladı anlatmıştı. 2016′ da ve son çektiği 20.th Century Women da, bekar bir annenin tek başına çocuk büyütme sürecini bizlere dram ve güldürü ögeleriyle aktarırken kendi çocukluğundan izler taşıdığını da belirtmişti..
”Yaşamaya bak” Joker ile en yeterli erkek Oscar’ını alan Joaquin Phoenix’ in çocuk oyuncu Woody Norman’la paylaştığı dayı- yeğen bağlantısına, daha doğrusu ikisinin zarurî bağına odaklanıyor.
ZORUNLU EBEVEYNLİK VE ZORLAYAN BABALIK PROVASI
Johnny New York’ta yaşayan bir radyo programcısı ve bekar bir adamdır.
Çeşitli yaş kümelerinden ve toplumun farklı yerlerinden seçtiği çocuklarla sokak röportajları yapmakta, onlara gelecek beklentileri ile ilgili sorular sormaktadır; ”geleceği nasıl hayal ettikleri”, nasıl bir ebeveyn hayal ettikleri ya da dünyaya yakın gelecekte hangi fikrin hakim olabileceği üzere sorularla, bir jenerasyon üzerinden hayatın anlamlandırılabileceğini de çözümlemeye çalışmaktadır. Bu kendisi için hem mesleksel hem de ferdî manada âlâ bir tecrübedir. Çocuk gelişimi ya da hayata dair aforizmalardan oluşan kitap ve makalelerle çıkış yolları da arayarak sonuca gitmektedir.
Tam o sırada Los Angeles’ ta yaşayan kız kardeşi Viv’ in yardım isteyen telefonu ile şaşkına döner. İş bulmak için kent değiştirmiş olan eşinin ruhsal olarak uygun bir durumda olmadığını ve yanına gitmek zorunda olduğunu anlatan viv, 10 yaşındaki oğlunu bu mühlet boyunca dayısı Johnny’ e emanet etmek istediğini söyler..
Çocuk bakmak konusunda hiçbir pratiği olmayan johnny, annelerinin vefatıyla Viv ile ortalarına uzaklık girmiş biridir. Yeniden onun hastalığı boyunca üçünün ortasında geçen geriye dönük hastane sahnelerinde ve diyaloglarda bunu net görürüz. Viv annesinin sert tavırları ve bencilliği ile uğraş edememiş ve kaçmıştır. Johnny, yeğeni jessie’nin babasının ruhsal problemlerinden ve annesiyle kendisinin ortasındaki kopukluktan haberi olmadığını sanmaktadır..
Jessie sandığından daha hassas ve zeki bir çocuktur; her şeyin farkında olduğu üzere vakit zaman çocukça kaprisleri ve istekleriyle dayısını zorlar.
Bu mecburî alaka üzerinden tesis edilen empati; tamir edilmeye çalışılan geçmişle, kurulmaya çalışılan gelecekteki bağları katmanlaştırarak sinemaya değişik bir his yüklüyor. Giderek yapılan hesaplaşmalar da tahlile ulaştıkça tadı yerine geliyor sinemanın. Güya herkes yaptığı kusurlardan ders çıkarıyor adım adım. Bu ortada Johnny’ in yaptığı çocuk röportajları da farklı bir boyutta irdeleniyor.
Filmin neden siyah beyaz çekildiği konusunda baş yorduğumda herkesin çocukluğu ve geçmişine zoom yapmak olarak algıladım, yani bir çeşit nostalji; fakat sinemanın bir Amerikan üretimi olmasına karşın ”c’ mon c’ mon” üzere Fransızcayı andıran bir ismi olmasını garipsedim. Ne yazık ki yanılmışım. Bu yalnızca ingilizce argoda ”hadi ancak..” üzere bir manada kullanılıyormuş.
Çok başarılı bir sinema olmasının yanında; Joaquın Phoenıx’ ın gladyatör ve Joker’ den sonra apayrı bir karakterle seyirci karşısına çıkması güzel bir sürpriz olmuş. Çocuk oyuncu Woddy Norman’ın da vakit zaman onu oyunculuğu ile zorladığını ve yeni bir aktörün yetiştiğini görmek ayrıyeten çok güzeldi.
Özlem Kalkan