Ligin bitmesine 3 hafta kala, başşehir Ankara’nın gözbebeği Ankaragücü geçen yıl düştüğü üstün lige tekrar çıkmaya hak kazandı.
Şu ana kadar 52 kere yer aldığı lige, 5. defa küme düşerek veda eden Ankaragücü’ nün kökleri, 1910 yılında Zeytinburnu’ndaki İmalat-ı Harbiye atölyesinde silah tamiratı ve imalatı yapan personellere dayanıyor.
Osmanlı İmparatorluğu devrinde “İstanbul Futbol Ligi” devam ederken, savunma sanayi çalışanları ile buraya emekçi yetiştiren İmalat-ı Harbiye Mektebi öğrencilerinin kurduğu grup, 1. Dünya Savaşı patlak verdiğinde silah temin depolarının işgal güçleri tarafından basılması ve Kuvay-i Ulusala hareketine takviyenin engellenmesi üzerine Anadolu’ya geçme kararı almış.
Cumhuriyet ve onun başşehri kurulurken, MKE Ankaragücü’nün de temelleri bu sayede atılmış.
Bu kadar ulu bir tarihe sahip kadronun, yalnızca 12 Eylül Cuntası ile hatırlanması ve Kenan Cihan kıyağı üzere görünen 1. lige yükselme kıssası ile belleklere kazınması haksızlık olurdu sanki…
O denli bir taraftarı var ki; yılmaz, sadık, çıkarsız ve aşkla bağlı. Güya nefesi sarı alıp lacivert veriyorlar. Öfkeliler. Niçin mi? “Biz ötekiyiz bu ülkede. Bize karşı suça meyilli algısı var; bizi bir potansiyel tehlike olarak görüyorlar!” diyorlar..
Pekala kim bunlar? ”yensek yenilsek beraberiz” diyecek kadar bağımlı; öteki sevdalara kapalıyız” diyecek kadar da tutkulu..!
Bekar Konutu Çocukları (B.E.Ç) demişler kendilerine.. Onları tanımak ve içlerine girmek istedim. Hiç itiraz etmediler-üstelik bir Beşiktaş taraftarı olmama rağmen- açtılar kapılarını.
”PAL SOKAĞI ÇOCUKLARI” ROMANINI OKUR ÜZERE
Bir akşamüzeri Maltepe, GMK Bulvarı 56/8’e düşüyor yolum. 50 civarında genç delikanlı karşılıyor beni. Hepsinin üzerinde formaları var. Kapı ve duvarlar bile Ankaragücü kokuyor. B.E.Ç’in derneği burası. Bir nevi sosyalleştikleri alan ve ortak buluşma noktaları. Tam karşımda 2019’daki trafik kazasında, bir deplasman dönüşü kaybettikleri, 17 yaşındaki Eren Açıkgöz ve Mert Turgut Çakır. Bu acı tüm tribünlerin çimentosu olmuş resmen. Acı ortak!
“Nedir öykünüz?” diyorum. İşte başlıyor masal; hepsi birer usta anlatıcı üzere.
Dernek olmadan yaklaşık 12 yıl kadar evvel, tribünlerde daima karşılaşan ve Ankara’nın değişik semtlerinden gelen bir küme gencin tanışıp arkadaş olmalarıyla başlamış her şey… Hepsi bekar olunca İncesu semtinde bir konut kiralamışlar ortak. Dinlerken ”Pal Sokağı Çocukları” romanını okur üzereyim.
Sonra bir tribün kurmak gelmiş akıllarına. Ondan sonra da alttan daha genç jenerasyon gelmeye başlayınca konut yetmemeye, küçük gelmeye başlamış. Bildiğiniz çoğalıp üremeye başlamışlar karınca yuvası üzere. Birinci takım büyüdükçe; evlilik, kız isteme, düğüne, nişana gitme, iş bulma, iş paslama üzere toplumsal ve toplumsal muhtaçlıklar da ortalarında görülmeye başlanmış. Artık her yere birlikte masraf olmuşlar. Piramit üstten aşağıya daima genişlemeye başlamış. Yenseler de yenilseler de, güzel ve makûs günde, açlık ve yoklukta 600 kişilik bir kemik tayfa birbirlerine tutunup klan olmuşlar. Ankaragücü’nün Kuzey Kale Gerisini mesken tutmuşlar ve bir daha da bırakmamışlar. Dünyada 6 köşeli ve güçlü taraftar kümesi olan tek kadro olmakla ve o köşenin bir ayağını oluşturmakla övünüyorlar haklı olarak. B.E.Ç yalnızca Ankara’ da değil, birçok kentte olduğu üzere Almanya’da da örgütlüymüş. Evlenen, üniversiteyi kazanan yahut iş nedeniyle Ankara’dan ayrılmak zorunda kalanlar da hala bu klana dahil. Ayrılık yahut kopuş diye bir söz yok onların sözlüğünde.! Bağlılık mezara kadar…
MELİH GÖKÇEK PERİYODUNDA NELER OLDU
“Tribün” diye 7/24 yaşayan ve lig bitse de devam edenlere deniyor. “Taraftar, daima maça gelen ve deplasmana giden; seyirci ise, yalnızca maç izlemeye gelendir” diyorlar. Skorla işleri yok; yalnızca arma ve renk aşkı onlarınki.. Bu kentin çocuğu olup, bu kentin ekmeğini yiyenlerin öbür kadroya gönül verme talihi olmadığını söylediklerinde ve fedakarlıklarını anlattıklarında donup kalıyorum. Gözümün kenarında bir yaş birikiyor; duygulanmamak mümkün değil.
2011 ve 2012 de iki yıl üst üste küme düşmüşler birinci sefer. Hatırlamak dahi istemedikleri bir periyot. Meşhur Melih Gökçek dönemi!.. O devir kulüpte elektrikler kesik ve futbolcuların terlediklerinde değiştirecek forması yok. Konuttan yemek yapıp getiriyorduk diyorlar. B.E.Ç, o periyot bir grev çadırı kurmuş, Ankaragücü’ne sahip çıkılması için. Tam 52 gün. Sonrasında mecliste gündem olmuşlar. Bütün Türkiye taraftarları buraya aktı derken hala çok şaşkınlar. Hiç beklemiyorlarmış bunu. İş adamları sahip çıkınca grev çadırı da kalkmış. Şu an tek problemleri 3 yıldır Eryaman Stadyumu’nda olmak. Kelam verilen 19 Mayıs Stadyumu’ nu yani gerçek yuvalarını, bir nevi mabetlerini geri istiyorlar. Verilen kelamın tutulmasını bekliyorlar. Passolig uygulaması da öteki sıkıntı doğal..
Unutulmaz bir anı olarak anlattıkları ve öfkelendikleri olaylardan biri, 2016’daki Gümüşhane deplasmanı!..
”Gümüşhane ile çekişiyorduk, maçın 15. dakikasında, o devrin Maliye Bakanı tribünleri selamlayarak sahanın ortasından geçti ve hakemi tesir altında bırakarak, yenilmemize sebep oldu. 2-1 yenildik ve Gümüşhane 6 puan fark attı bize.” diye
Gelen giden derken dernek bayağı bir kalabalık olmaya başlıyor. Benim için kuru pasta ve gazoz almışlar. Sohbet çok koyu. Yazmayı bırakıp özel sıkıntılarını dinlemeye başlıyorum. Beşiktaş’a karşı inanılmaz bir düşmanlıkları olmasına karşın resmen bağırlarına basıyorlar beni.
Yarın tribündeyim Bolu maçında muvaffakiyetler diyerek ayrılıyorum. ”Maça gel, bizi bırakma” diyorlar, Şampiyonluk çeşidini da birlikte atalım.
Hoş çocuklar, son sardunyalar güya..
Bir daha düşmezsiniz inşallah diyorum. ”Düştüysek kalkarız” diyorlar harbiden.. Korkulur bu çocuklardan.
Yolunuz açık olsun diyorum ve biliyorum ki artık burada bir kapım var.
Gururluyuz, güçlüyüz, Ankaragüçlüyüz diye el sallıyorlar..!
Hasret Kalkan