“Hayatımda, hatta konutumda şahit olamadığım, yaşayamadığım adalet hissini diğer hayatlara dokunarak, adaleti bulmalarına vesile olarak bir nebze yaşamak istemiştim. Diğer hayatlara ilaç olabilmeyi, onlara sahip çıkabilmek ve adaletin temsilcisi olabilmek ismine çok çalıştım mezun oldum lakin kendime karşı adil olamadığım için adliye koridorlarında bir hatalı olarak yer aldım.” bu cümleler yaşadığı negatif süreçte her şeye karşın güçlü durmaya çalışan genç bir bayanın ağzından dökülmüştü.
“YANLIŞ OLDUĞUNU BİLE BİLE”
Ezberleri bozan bir öyküydü C.K.’nin uğraş kıssası… Çok uzun vakit çaresizliğine göz yumması, görmezden gelip üstünü kapattığı ‘neden ’soruları, bastırdığı her şey yaşama adım atacak, ayaklarının üzerinde durabilecek vakitte ortaya dökülüvermişti. Yaşadığı duygusal travmalar, üst üste koyup biriktirdiği ve üzerini örttüğü her şey devrilivermişti önüne. Güya onu bu duruma getiren her şeyden intikam almak istercesine yanlış olduğunu bile bile girmişti o çıkmaza.
“İki kardeştik ne sevgide ne de imkanlarda eşit değildik. Bunu yalnızca ben değil herkes fark ediyordu aslında annem ve babam hariç. Benden büyük ve erkek olduğundan mı yoksa öbür bir sebep mi vardı bilmiyorum lakin sunulan hayat adil değildi. Ömründe bir gaye yoktu kardeşimin, gelişine yaşıyordu bu hayatı lakin kimse ona bir baskı kurmuyordu. Bense tam aksisi annem babam bizi okutmak için çalışıyorlar derslerime daha fazla asılmalıyım, bir an önce hayata atılmalıyım kanısıyla kendimi paralıyordum fakat tekrar de meskenin içinde gerilim topu olan bendim. Kocaman kızdım, hakkımı aradım diye dayak yemiştim onlardan hiç unutmuyorum…”
“AİLEM ADİL DEĞİLDİ”
Ayrımcılığı birinci ailesi ile tanımıştı C.K. münasebetiyle yabancı değildi bu kavrama ve vaktinde geriye atıp, gerisinde bıraktığını düşündüğü durumlar onu baş edemediği düzeye getirmişti. “Ailem adil değildi ancak işe başlayamamam, anne ve babamın eline bakıyor olmam ve onların vücut lisanlarından anladığım rahatsızlık duygusu çıkmaza girenlerin kendilerini bulduğu ortama, hatta benim ‘nasıl kullanıyorlar şunu, nasıl kendilerine bile isteye ziyan veriyorlar’ diye eleştirdiğim ortamlarda bulunmama sebep olmuştu. Başta her şey düzgündü başım rahatlamıştı, takmıyordum hiçbir şeyi lakin artık aynaya bakınca tanıyamıyorum kendimi…” sözleri ile girdiği çaresizliği anlatıyordu kendince.
Haksızlıklara karşı çaba etme amacı ile çıktığı bu yolda en yakınları tarafından haksızlığa uğraması, vaktinde reaksiyon göstermeyip bastırdığı için biriktirdiği külfetlerin altında kalmış, çaba edecek gücü kendisinde bulamamış ve ışık olmak istediği o çıkmaz sokaklara saplanıp kalmıştı. Aslında güzelleşmek ve hayata yine tutunmak istiyordu fakat kırgınlıkları müsaade vermiyordu.
Ayaktan tedavi sürecinde içindekileri dışa vurması hedefiyle ailesi ile konuşması gerektiğini düşünüyordum ancak o karşılıklı konuşmak istemiyordu. Hala bu konuşmanın ailesinden birini inciteceğini düşünüyordu. Lakin ne olursa olsun duygusal ilerleme ve dışa vurumu sağlayabilmek için konuşamadıklarını yazmasını ve yazdıklarını onlarla paylaşmasını önerdim. Bir mühlet zorlandı evet lakin modül parça yazdıklarından bir metin oluşturmayı başarmıştı. Kendisine karşı adil olmayı başarmaya başladığında tedavisinin daha süratli ilerlediğini kendisi de fark ediyordu.
“KÜÇÜK BİR KIVILCIMLA BAŞLAYABİLİR”
Husus bağımlılığı sorununun muhatabı yalnızca gençler, çocuklar, ekonomik sorun yaşayanlar, arkadaş ortamları, işsizler, ağır travmaları olan bireyler değildir aslında, eğitim durumları yüksek, ekonomik şartları düzgün olan bireyler de bu bataklığa saplanabilir. Bazen küçük bir kıvılcım her şeyi tetikleyip yakmaya sebep olabilir.
İnsan psikolojisi o denli hassas bir terazi ki bir rüzgârdan bile etkilenebilir. Hele ki mevzu sevgi ve aidiyet duygusuysa ebeveynlerin iki sefer düşünmesi, kalplerinden ve vicdanlarından oluşan hassas terazide evlatlarına karşı gerçekleştirecekleri hareketleri ve sarf edecekleri cümleleri âlâ tartmaları gerekmektedir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu