Bu hafta Hacıbayram Mahallesi Rüzgarlı Sokak 11 Numara’da konuğum. Ankara’nın gözbebeği Ankaragücü ile yeni bir randevu; lakin bu sefer kendilerini berbat çocuklar olarak niteleyen Yenidoğan Gücü-Maraton’a konuk oluyorum. Onların kıssası dokuz kollu ahtapot üzere çekiyor beni, ayrılmak istemiyorum hiç; o denli candan o denli inançlılar ki…
Taksiye binip adresi verdiğimde, sürücü bile huzursuz oluyor beni bırakırken. Üstüne üstlük bir Beşiktaş taraftarı olduğumu öğrenince yüzü sapsarı kesiliyor. Anlıyorum ki o da bir Ankaragüçlü ve öyküye dahil bir nefer… ”İsterseniz bekleyeyim burada, ne olur ne olmaz …” diyor tedirginlik içinde. ”Gerek yok ” deyip, çalıyorum kapıyı.
Aklıma onlara ilişkin bir slogan geliyor o an, içimden gülüyorum…
– Tak taaaaak!
– Kim ooooooo?
– Öcüüüüüüüü..
-Ankaragücüüü
Bekar meskeni çocuklarından sonra, apayrı bir yere giriyorum. Dernek Lideri Haluk Beyefendi çok samimiyetle karşılıyor beni, daha önce telefonda konuştuğumuz üzere… Kapı ve sehpalar lacivert sarı; tepsiler, kahve kupaları ve tüm ayrıntılar da onlara eşlik ediyor. Burada apayrı bir ahenk ve ahenk olduğu üzere, her yer bal dök yala cinsinden tertemiz.. Bu paklığın ve tertibin sebebini sonradan anlıyorum; bayanlar hakim buraya ve maratona!
Her kapının akabinde üzerinden forma ile bayanlar ve küçük kızlar birer birer doluşmaya başlıyorlar salona; arka arda çalan kapı ziliyle de gelen öbür bayan taraftarlar…
Bayan çokluğuna karşın Haluk Beyefendi ile yapıyorum açılışı. Kendi tabirleriyle toplumun en alt bölümünü temsil eden Çinçin’den türeyen ve kök salan bir tribün öyküsü bu. 2000’lerin başında start alan bir öykü.
”Biz Başkent’in ötekisiyiz. Yakışıksız Çocuklar derlerdi bize, Çinçin’de oturan ve grubu desteklemek için her hafta imkanlarını zorlayan bir avuç taraftardan koca bir tribün yarattık” diye başlıyor. Demir ağlarla örülen bir vatandan bahseder üzere gurur dolular…
Arjantin’in başşehri Buenos Aires’te 1900’lü yılların başında kurulan iki büyük ekibi Boca Juniors ve River Plate’ i anımsatıyorum. Birebir mahalle, tıpkı liman bölgesindeki emekçi sınıfı La Boca’da kurulan iki işçi ekibi.
”Evet” diyor.. ” İşçi karakter ve çıkış noktası bazında tıpkı…”
Taraftarlar vakit içinde çoğalmış, bir birden fazla semtten taşınıp, bölge değişime uğramış lakin onların ruhu orada kalmış. Birebir inanç ve hevesle doğdukları yeri temsil etmeye devam etmişler. Yedek kulübesinin karşısını mesken tutmuşlar; yani ”Doğu Tribünü”. Nam-ı öteki Yenidoğangüçlüler- MARATON tribünü.
Artık mikrofonu bayanlara bırakıyorum. Fatma 27 yaşında. İnanılmaz hoş gözleri var. Kendisini sokakta model zannederdim ancak o, tribünün toplumsal medya sorumlusu bir taraftar. Birinci defa 2007 yılında, daha ilkokul öğrencisiyken, amcası ve dedesi ile girmiş kale ardında maça. Daha sonra FB- A. Gücü maçı için konuttan kaçmış; bir daha da iflah olmamış.(!) Sohbet ilerledikçe bayan sayısı artıyor dernekte. Üç yıl evvel bir trafik kazasında vefat eden Mert ve Eren’in anısı ve acısı tekrar tüm Ankaragücü’ nün ortak paydası. Mert’in annesi de orada. Evladının acısını burada hafifletmeye çalışıyor. Bütün bayanlar birbirine çok bağlı ve onlar olmazsa burası olmaz güya. ”Buraya neden bu kadar çok bayan hakim?” diye soruyorum.
”Burası hatanın merkezi üzere algılanıyordu daima (Çinçin); küfür, alkol ve arbede ile. Bu algıyı yıkmak istedik. Bayanları tribünlere çekersek buraya çeki sistem veririz diye düşündük. Kolay olmadı çok savaş verdik” diye başlıyorlar. 2012’de Trabzonspor – A. Gücü maçı ile küme düştüğümüzde, 19 Mayıs Stadyumu erkeklere kapalıydı. Ceza almışlardı ve maçı dışarıdan izliyorlardı. Biz güçlü bir bayan taraftar kümesi ile yüklendik maça. Erkekler dışarıda ”Kadın taraftar istemiyoruz!” diye direndiler. Yine vazgeçmedik. ”Elinizin hamuru ile karışmayın statlara” dediler. ”Fön yok, oje yok; olmasın başkentim ziyanı yok!” dedik.
O yıl icralık olmuş kulüp; futbolcular baş kaldırmış, kaos ve yokluk, kirası ödenmeyen stat, akabinde tekrar bir maç A.gücü-Adana ortasında ve yeniden cezalı erkekler. Sahneye tekrar bayan taraftarlar çıkmış ve bu maç kendilerini kabul ettirdikleri maç olmuş..!
Her biri de İlhan Cavcav’ı binbir minnet ve rahmetle anıyor. O yıl mali olarak çok önemli dayanak olmuş kulübe. Hepsinin gözleri doluyor; doğal benim de… İnanılmaz duygusal anlar…
2018 itibariyle artık aileler gelmeye başlamış maça, bayan ve erkek taraftar sayısı dengelenmeye başlamış lakin art planda çalışanlar daima bayan. Onların eli değince hürmet ve özür dileriz kavramı dahil olmuş tribüne. Çok kıymetli bir ayrıntı. ”Bu tribüne gelen Ankaragüçlü olur” diye de iddialılar. Ambiyans dernekte bile dayanılmaz aslında. Argümanlı oldukları bir öbür husus; kareografi konusundaki uzmanlıkları, üstelik maddi imkanları çok az olmasına karşın…!
”Düşsek de kalsak da, ölümüz 3 bin!” diye gururla söylüyorlar. Maraton’un kapasitesi aşağı üst 6.000.
Deplasmandaki kontenjan derdi onları üzen bir öbür ayrıntı. Yüzde 5 onlara yetmiyor haliyle… Bu ortada deplasman kelam konusu olduğunda tribünler ortası ayrılık yok; lakin yalnızca FB- tahminen de renk kardeşliği bu bilmiyoruz- onlara ek kontenjan açıyormuş.
2018′ deki maça 3.500 kişi gitmişler. Fenerbahçe’yi ligin 10. haftasında 3-1 mağlup ettiklerinde, kendilerine karşı fazla bir varlık gösteremeyen FB’nin taraftarı, o zamanki idaresi ve teknik yönetici Phillip Cocu’ yu istifaya davet emiş. ‘‘ Biz de onlarla birlikte Cocu istifa!! ” diye bağırdık. Stadı terk etmedik. FB bize minnettar kaldı” diyorlar.
Öyküleri çok, fakat beni en çok etkileyen Abdülkerim Bayraktar’ın öyküsü. Bursa’ dan Ankara’ ya okumaya gelen ve A.Gücü maçlarına üzerinde Bursaspor’un formasıyla gelen bir genç Abdülkerim. 1993 yılında Mardin’de askerlik yaparken şehit düşmüş. Bu da ortak acı olarak her iki kentin ve taraftarın yüreğini yakmış haliyle. Yaklaşık 30 yıldır Bursa’da maçın saatleri, altıncı dakikayı gösterdiğinde ”Ankaragücü” diye bağıran taraftara; Ankara’daki maçta saatler dakika on altıyı gösterdiğinde ”Bursa” diye bağırarak eşlik etmeyi bir gelenek haline getirmiş. Yani iki kentin plakaları olan 06 ve 16, bir kardeşliğin parolası olmuş…
Bu kadar vefalı, bu kadar cefakar bir taraftardan kopmak nasıl güç. İzzet ikram bitmiyor. Galiba en sevdikleri BJK’li olarak tarihe geçeceğim. Şampiyonluk cinsinde buluşmak üzere fotoğraflar çekiliyor, kucaklaşıp veda ediyorum onlara…
Baht her vakit yanınızda olsun. ‘‘Lacivert ve Sarı ile gideceğiz mahşere” diye bağırarak beni uğurlayan hoş beşerler… Yolunuz daima açık, rüzgar sizden yana olsun…
Hasret Kalkan
Odatv.com