Ahmet Say Ağabeyle 1991-1992 yıllarında bir ortada bulunma imkanım oldu. Yeni mahpustan çıkmıştım ve Damar mecmuasının Necatibey’deki ofisine gidip gelmeye, hatta yavaş yavaş mecmuanın işlerine bulaşmaya başladığım bir süreçti. Ahmet Say Ağabeyimizin de Damar mecmuasının art iç kapağında “Yeryüzünden Notlar” başlığı altında bir köşesi vardı. Deneme-eleştiri-anı üzere birçok tıpta yazardı. 92 Ocak yahut Şubat başlarında Acemi Aşklar Toplamı isimli şiir kitabım yayımlandı. Kitabımı edinip okuduktan sonra üstte kelamını ettiğim köşesinde birinci “acemi” kitabıma yönelik hâlâ önünde hürmetle şapkamı çıkartabileceğim bir yazı kaleme aldı. Şiirlerimi “Brecht estetiği” perspektifiyle incelemiş, hatta sinema kuramı ve estetiği üzerine çalışmaları olan arkadaşı Memnun Parkan’a kitabımı incelemesi ve derslerinde okutması için ileteceğini söylemişti. Gerçekten de benim için inanılmaz ve onur verici bir yaklaşımdı. Damar mecmuası arşivim vakit içinde elimden çıktı, kayboldu, çalındı gitti. Bulabilirsem o yazıyı bir gün paylaşacağım.
*
Türkiye’de “örgütlülük” her vakit “doğru” temeller üzerinde kurulur ancak “yanlış” yürütülerek yok edilir. Binlerce dernek, parti bu yolda telef olmuştur. Yalnızca dernek, parti mi? Milyonlarca insan da alışılmış… Edebiyatçılar Derneği de bu türlü büyük, hoş mefkurelerle kuruldu. Heyecanla… Benim için o denli bir hayaldi ki dünya çapında ses getirecek bir “örgütlülük” olma yolunda bir adımdı. Ne yazık ki daha birinci adımda tökezlemeye başladı. Biz Damar mecmuası işçileri olarak bu oluşumu, saygıdeğer Sururi Baykal’ın önerisi doğrultusunda hayata geçirme kararı aldığımızda, lider olarak aklımıza gelen birinci isim Ahmet Say Ağabeyimizdi. Fakat sonraki süreç, Lenin’in meşhur kelamı bir adım ileri iki adım geri biçiminde tökezlemeye başladı. Nedenleri üzerine tartışma çok geniş bir iştirakçi edebiyatçıyla ve kamuoyu önünde yapılmalı diye düşünürüm daima. Neden biz “örgütlenmeyi” beceremiyoruz? Neden egolarımızı, çıkarlarımızı her şeyin önüne koyma gereği duyuyoruz? Onlarca, yüzlerce, binlerce “neden” ile başlayan soru sormak mümkün. Sonuçta dernek yürümedi; küslükler, kopuşlar, şu bu derken artık şimdi ne halde hiç bilmiyorum.
*
Nedenini hâlâ hatırlamam fakat biz de Ahmet Say Ağabeyimize küsmüştük. Bu küslük çok uzun sürdü diye düşünüyordum. Kurgu Kültür Merkezi’ni kurduğum devrin (2008 sonu 2009 başı) ardından Damar mecmuası ve Edebiyatçılar Derneği kurucularından Özgen Seçkin, Ankara’dan ayrılıp İzmir’e yerleşme kararı aldı. Yolcu edecektik yani. Ankara’nın sanat-edebiyat-kültür ortamına çok kıymetli katkıları olan Özgen Seçkin gidiyordu. Bir şeyler yapmalıyım diye düşündüm. Kurgu Kültür Merkezi’nde, yanılmıyorsam iki gün süren, Özgen Seçkin için uğurlama programı organize ettim. Artık Ahmet Say Ağabeyimizle de “barışma zamanı” geldi diye düşündüm. Küçük kırgınlıkları, hesapları bir kenara bırakıp tekrar bir ortaya gelmeliyiz diye düşündüm. Ahmet Abiyi aradım. “Sizi de ortamızda görmek istiyoruz” dedim. Yeniden beni çok duygulandıran bir nezaket örneği göstererek, “Sen istersin de ben hayır der miyim? Hay hay…” dedi. O aktiflik fotoğrafları Facebook sayfamda duruyor. Hem keyifli hem çok faydalıydı. Diyeceğim odur ki Ankara’nın kültürel, sanatsal ortamını bu derece çölleştiren “ayrışmalar” ve “savrulmalar” sahiden tahammül edilir üzere değil. Taban müştereklerini üretemeyen hiçbir oluşumun bu berbat şartlarda yaşama imkânı yoktur. O nedenle, “kötüler” her vakit kazanacaklar…
*
Bu iç dökümünü doğaçlama (irticalen), büsbütün artık yaptım. Bir ön hazırlığım, zihnimde gezinmesi dışında, yoktu. Rastgele bir yanlışım yahut hafıza kaydırmam olmuş ise baştan affola. Ahmet Ağabeyim ortamızdan ayrılmış… Üzgünüm. Çok üzgünüm. Kalbi dualarım onunla… Toprak ne incitsin ne de üşütsün…
Türkiye çok büyük bir kıymetini daha yitirmiş bulunmakta…
Ailesine, sevenlerine, ülkemize baş sıhhati diliyorum…
AHMET SAY KİMDİR
Müzik eğitimcisi ve müzik muharriri Ahmet Say, 1935 yılında İstanbul’da, Kadıköy’de doğdu. Küçük yaşta piyano eğitimine başladı. İstanbul Erkek Lisesi’ni bitirdi. 1946’da İstanbul Belediye Konservatuvarına girdi. 1950’de konservatuvarı terk etti. 1954 yılında basın-yayın eğitimi almak için Almanya’ya gidip altı yıl orada yaşadı. Yurda döndüğünde Bingöl’de üç yıl öğretmen, halk eğitimcisi ve folklorcu olarak çalıştı. Bu periyotta türkü, ağıt ve masallar derledi, halk dansları toplulukları kurdu ve çocuk toplulukları yetiştirdi. Bingöl Öyküleri isimli yapıtı bu devrin eseridir.
1964’te Ankara’ya yerleşti. 1967’de Türk Solu isimli mecmuanın yazı işleri müdürlüğüne getirildi. 12 Mart darbesi devrinde 17 ay mahpus yattı. Mahpustan çıktıktan sonra “Kocakurt” romanını yazdı (1976). 1977’de ise Cemal Süreya, Vecihi Timuroğlu, Ragıp Gelencik, Demir Özlü, Ali Püsküllüoğlu ile aylık Türkiye Yazılarını çıkarttı. 1980’den başlayarak kendisini bütünüyle müzik yazarlığına verdi.
Edebiyatçılar Derneği kurucu üyelerinden olan Ahmet Say, iki yıl müddet ile bu derneğin başkanlığını yaptı. Edebiyat ustalarına verilen Edebiyatçılar Derneği Onur Mükafatları Altın Madalyası’nı kurumsallaştırdı.
Konservatuvarlar ile üniversitelerin müzik kısımlarında temel eser olarak okutulan müzik kitaplarının muharriri olan Ahmet Say, “Kamil’in Atı” isimli hikaye ile 1970 yılında TRT Mükafatları Hikaye Yarışması’nı, 1974 yılında Yeni Adımlar Dergisi’nin açtığı Sabahattin Ali Kıssa Yarışı Birincilik mükafatı, Antalya Sinema Şenliği Hikaye Yarışı Mansiyon mükafatı, 28. Ankara Milletlerarası Sinema Şenliği “Sanat Çınarı Ödülü”nü kazandı.
“Kocakurt” isimli romanı ile 1975 Milliyet Yayınları Roman Yarışması’nda basılmaya paha eserler ortasında yer aldı.
Alaattin Topçu