Gazeteci Melih Aşık, Milliyet Gazetesinde “Yavru Karga” isimli bir yazı yazdı. Aşık, yazısında Unsurum ve Efe Tuzcu’nun yavru bir karganın uçması için başında beklediğini söyleyerek, toplumun ümitsizliğe kapılmamasını ve âlâ insanların var olduğunu lisana getirdi.
İşte o yazının tamamı:
“Genç kız Moda Atıfet Sokak’ta kaldırım kenarında bir taşın üzerine oturmuş biraz ötesindeki karga yavrusunu gözlüyor. Bir olağanüstülük olduğu muhakkak.
– Ne o, uçamıyor mu yoksa, diye soruyorum.
– Uçamıyor, diyor, annesi de ağacın doruğunda, ben yaklaşınca üzerime hakikat geliyor.
– Ne yapmayı düşünüyorsunuz?
– Kediler yaklaşınca onları kovalıyorum, diyor, öbür ne yapabilirim…
O sırada anne karga bir ağaç kısmına konmuş, sessizce aşağıyı gözetliyor.
Sonraki gün tıpkı yerden geçerken bu kez tıpkı yerde bir delikanlı var. Genç hanımı soruyorum. O yemeğe gitti, diyor, nöbeti ben devraldım.
– Siz arkadaşı mısınız?
– Ben eşiyim.
– O denli mi? Ne kadar gençsiniz?
– Biz de yeni evliyiz aslında.
Karganın uçamadığın görmüşler. Onu kedilerin insafına terk edip gitmeyi hisleri kaldırmamış. Yavruyu müdafaaya almışlar.
Genç adam bir yandan benimle konuşurken, bir yandan da yaklaşan kedileri kovalıyor. Gitmeyen olursa elindeki su tabancasıyla su sıkıyor.
– Gece ne yaptınız?
– Aldık onu, konuta götürdük, bir kafese koyduk, sabah yeniden buraya getirdik.
Genç adamın ismi Efe Tuzcu. Eşinin ismi Unsurum Tuzcu. Efe İBB’de, Unsurum ise Apple şirketinde çalışıyormuş. Hafta sonunu yavru karganın başında geçiriyorlar.
Üçüncü gün birebir yere gidiyorum. Tuzcu çifti yeniden olay yerinde.
– Nasıl durum?
– Bugün yatay olarak uçtu lakin havalanamadı, diyor Efe.
– Sanki bir sakatlığı mı var?
– Sanmıyorum, bence bir iki güne kadar uçacak.
Şayet uçmazsa Efe yıllık müsaadesini kullanarak karganın başında beklemeye devam edecekmiş.
Kolay gelsin deyip, yanlarından ayrıldım.
Bir yavru karganın başında sabahtan akşama dek bekleyip daima kedileri kovalamak ve onun uçmasını beklemek…
Bu zahmeti hiçbir karşılık ve beklenti olmaksızın yalnızca bir insani sorumluluk olarak üstlenmek… Ne aziz bir his…
Ne derin bir sorumluluk duygusu…
Yavru karga muhtemelen bugün yarın uçup gidecek.
Gökyüzündeki kargaların ortasına karışacak.
Yeryüzünde geriye, iki genç insanın paylaşacağı ve yalnızca onlara ilişkin büyük bir memnunluk kalacak. Tarifsiz bir memnunluk…”