Halk TV’de yayınlanan “Liderler Özel Söyleşisi” programına konuk olan Meral Akşener, Erdoğan devrini Abdülhamid devrine benzeterek şunları söylemişti:
“Abdülhamid Han Osmanlı padişahı. O günün kurallarında oluşan demokrasi rüzgârlarının yansıması var. O hal karşısında bir davranış biçimi var. Hürriyet ve İtilaf da var İttihat ve Terakki Cemiyeti de var. Bu bir istibdat sistemine karşı, istibdat rejimine karşı tekleşmeye tek adamlığa yanlışsız giden bir sisteme karşı başkaldırıdır. Buranın öznesi şayet Abdülhamid ise bugünün öznesi Recep Tayyip Erdoğan’dır. Onu söylemeye çalışıyorum.”
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, AKP Gençlik Kolları tarafından Yeni Adana Stadyumu’nda düzenlenen, “Bir Gençlik Şöleni” etkinliğinden de GÜZEL Parti Genel Lideri Meral Akşener’i gaye aldı. Erdoğan, “Meral Hanım sen kim Abdülhamid’e lisan uzatmak kim? 6’lı masadan 3 tanesi var ki bunlar Sultan Abdülhamid’e hiç lisan uzatmamıştı. Artık ne oldular?” dedi.
Erdoğan kelamlarına şöyle devam etti:
“Abdülhamid Sultan’a lisan uzatan, laf atan hanımefendiye şunu sormak lazım; 33 yıl hasta dev diye takdim edilen Osmanlı’yı bir karış toprak kaybetmeden yöneten Sultan Abdülhamid’e hakaret haddini aşmazlıktır. Ve bu haddini aşanlara bu millet 2023 seçimlerinde haddini bildirecektir. Meral hanım, sen kim Sultan Abdülhamid’e saygısızlık kim…”
Cumhurbaşkanı Erdoğan “33 yıl hasta dev diye takdim edilen Osmanlı’yı bir karış toprak kaybetmeden yöneten Sultan Abdülhamid’e hakaret haddini aşmazlıktır” kelamlarıyla İkinci Abdülhamid devrinde hiç toprak kaybedilmediğini söylüyordu lakin gerçek o denli değildi.
Soner Yalçın 13 Ocak 2015 tarihli yazısında İkinci Abdülhamid devrinde Mısır, Girit, Tunus, Sudan, Teselya, Niş, Habeşistan, Kıbrıs, Romanya, Karadağ, Bulgaristan, Bosna Hersek, Artvin, Kars, Ardahan, Van’ın bir kısmının kaybedildiğini yazmıştı.
Soner Yalçın’ın yazısının ilgili kısmı şu halde:
“II. Abdülhamit hayranları evvelce “II. Abdülhamit hiç toprak kaybetmedi” palavrasına sarıldı. Olmadı… Çünkü…
Neleri kaybetmedik ki; Mısır, Girit, Tunus, Sudan, Teselya, Niş, Habeşistan, Kıbrıs, Romanya, Karadağ, Bulgaristan, Bosna Hersek, Artvin, Kars, Ardahan, Van’ın bir bölümü…
Yalnızca toprak kaybı değil…
II. Abdülhamit, bilhassa Kafkasya ve Balkanlar’da uygulanan sistemli yok etme siyaseti karşısında, buralardaki halkını koruyamadı ve göç taleplerini kabul etmek zorunda kaldı. Osmanlı Devleti muhacir resmi dokümanlarına nazaran, bu periyotta katliam, açlık ve hastalıktan yaklaşık 500 bin kişi hayatını kaybederken, kurtulan yaklaşık 2 milyonu aşkın kişi göç etmek zorunda kaldı.
Örneğin… 93 Harbi sonucunda, resmi istatistiklere nazaran, Rumeli’den 767.339; Batum ve Kars havalisinden yaklaşık 300 bin kişi Anadolu’ya göç etti.
Fakat…
Üzerinde durulmayan kıymetli bir kayıp daha var:
Osmanlı’yı yarı sömürge ülke haline getiren ekonomik mutabakatların altında da II. Abdülhamit’in imzası var!
Bizim resmi tarihimiz, “toprak alma”- “toprak kaybetme” üzerine inşa edilmiştir.
Sorunlarımızı hiç ekonomik temelli tartışmıyoruz. Bu da gerçekleri görmemizi engelliyor.
II. Abdülhamit’in siyasetinin iktisadına bakmak gerekiyor ki, gerçekler tam olarak anlaşılabilsin…
Gözden kaçırılan o hakikat şu…
TIPKI YOLUN YOLCUSU
Borç istemenin onur kırıcı olduğunu düşünen Osmanlı, Kırım Savaşı’nın getirdiği maliyetin altından kalkamayınca, -zaten bozuk olan maliyesini düzeltebilmek için- tarihinde birinci sefer dış borç almak zorunda kaldı.
Müttefikleri İngiltere ve Fransa da dış borçlanmayı teşvik etti.
Bunun üzerine Osmanlı, Londra’da Palmer, Paris’te Goldschmidt kurumlarından 24 Ağustos 1854’te, (Mısır’dan gelecek vergi karşılık gösterilerek) 3 milyon İngiliz lirası borç aldı. (Kaçak Ak Saray üzere, borcun bir kısmı Dolmabahçe Sarayı’nın üretimine harcandı!)
Bu birinci borçtan sonra alınan borçların arkası gerisi kesilmedi…
Osmanlı; 1854-1875 devrinde 15 kontratla toplam borcu, 239 milyon lira oldu. Borçların verimli kullanılamaması sonucu, değil borçlar, faizleri bile ödenemez hale geldi. 1874’te devlet mali iflasın eşiğine geldi; zira dış borç anapara ve faiz ödemeleri bütçe gelirinin yüzde 73’üne ulaştı. Osmanlı, 1876’da morotoryum ilan etti. Osmanlı sarrafları, bankerleri ayaklandı ve Avrupalı alacaklılar Londra ve Paris’te miting yaptı.
Abdülaziz askeri darbeyle tahtan indirildi…
V. Murat’tan sonra tahta oturan II. Abdülhamit, evvel iç borç alınan finans kurumlarıyla anlaştı; 10 Kasım 1879’da “rüsumu sitte” kontratı yaptı. 10 yıllık müddetle; tuz, ispirto, tütün monopolü, damga resmi, alkol vergisi, kimi belli bölgelerdeki balıkçılık vergisi ve ipek böceği kozasından alınan dört farklı dolaylı vergi gelirlerini alacaklı Galata bankerleri ile İngiliz-Fransız ortaklı Osmanlı Bankası eline verdi.
II. Abdülhamit, dış alacaklılar Avrupalılarla da anlaştı; ve 20 Aralık 1881’de Muharrem Kararnamesi ile Osmanlı maliyesini memleketler arası mali kontrole açtı. Yani, birinci kere devletin iktisadi faaliyetlerinin idaresi yabancıların denetimine verildi.
Böylece… İç alacaklılara Osmanlı tahvilatı verildi. (Ki, bunlar “Avrupa sermayesi gelsin ve tahvillerimizin bedeli artsın” diye seslerini çıkarmadı.)
Yani, tuz, ipek, tütün, alkol, balık, gümrük, gelir, damga resmi vergileri Avrupalı alacaklılara verildi. Bununla birlikte Avrupa sermayesinin aktifliği artırdı; yabancı şirketlere çok büyük imtiyazlar verildi.
II. Abdülhamit’in hünerleri bitmedi…
Osmanlı’nın borç ödemelerini garanti altına almak; vergilerini toplamak ve mali kontrolünü yapmak emeliyle, İngiliz ve Fransızların himayesinde Düyun-u Genele kurulmasını onayladı.
Osmanlı battıkça battı…
II. Abdülhamit borç almayı sürdürdü; 1886, 1888, 1890, 1891, 1893, 1894,1896, 1902, 1903, 1904, 1905’te borç muahedeleri imzaladı.
II. Abdülhamit’in bu borçlarını Atatürk Cumhuriyet’i ödedi!
AKP’nin belediye liderinin makamına o resmi koymasına kimse şaşırmamalı. Tıpkı yolun yolcusu bunlar…”