İnsan evladından ne vakit vazgeçer? Büyük bir yanlışında mı? Yanılgısını tekrarladığında mı? Kusurunun tekrarlanmasını mazeret olarak gösterildiğinde mi? Ömrüne bir oburu girdiğinde ve onun ehemmiyetinin varlığı çok yer kapladığında mı? Asıl soru; vazgeçebilir mi? Genç kızı dinlerken bunun üzere onlarca soru ile karşı karşıya kalmıştım…
M.T. annesini toprağa verdikten sonra onsuzluğa alışamamış, onu hiçbir vakit anlamadığını düşündüğü babası tarafından sarıp sarmalanmamış, boşlukta savrulduğunu hissettiği anda tutunabilecek bir kısım olarak gördüğü o uçurumun kenarında duran ve ona uzatılan o tehlikeli kola tutunmuş ve süratle uçurumun tabanına sürüklenmiş bir genç kız…
Tek evlat M.T. Çok uzun zahmetler, tedaviler sonrası dünyaya gelen, bu büyük gayretlerin babası tarafından karşılığı beklenen, başarılı bir bayan olması istek edilen, üzerindeki büyük beklentilerin altında ezilen M.T.’den daima güçlü olması beklenmiş lakin ‘nasıl’ güçlü olunur hiç öğretilmemiş. Güç ve güçsüzlüğün imtihanını annesi avuçlarının içinden kayıp gidince vermiş, içindeki gücün değil, dışarıdaki gücün tesirinde kalmış ve gücün esiri olmuş süreç içerisinde.
“Babamın tüm beklentilerinde, niyetlerinde etrafına karşı bir duruş sergilemek vardı. Beni daima ‘biri’ olursam sevecek üzere hissediyordum, fakat annem kendim olduğum için sevdiğini biliyordum, kendime yetecek birisi olmamı istediğini ve beni her şartta seveceğini biliyordum. Annemin yokluğuna alışabilmek, babamın varlığına ve o varlığın içerisinde öteki bir bayanın varlığını bilmek fakat düşünmemeyi istemek, beynimi biraz özgür kılabilmek ismine kullandığım unsur benliğimin yok olmasına sebep oldu. Yaşamak için gücüm yok! ”
BABA-KIZ SÜRECİN SÜRAT KAZANMASINI SAĞLADI
Çok önemli ve ağır cümleler bunlar… Hassas ve yorgun genç bünyesine ağır gelen kaybedişler, güç geçirdiği bu süreçleri babasının takviyesini alamadan sürdürmek önemli bir vazgeçme sürecine götürmüş M.T.’yi. Babasının hayatına aldığı arkadaşının varlığının büyük yer kaplaması, kızı ile birlikte kalmak istememesi kendisinden vazgeçildiğini hissettiriyor M.T.’ye. Uzun ve güçlü aldığı düzgünleşme kararlarını daima kısa tutmuş M.T. Tekraren yattığı hastanelerden tedavisini yarım bırakarak çıkmış ve daima başa dönülmüş süreçlerde. Babanın kızının güzelleşmesine dair umudunu kaybetmesi, babanın hayatında diğer bir sevginin varlığının oluşması M.T’nin ikinci plana atılmasına sebep oluyor. Bu travmatik duygusal yorgunluklarda ona dayanak olmak, hayatında var olmak isteyen arkadaşı vesilesiyle bir ortaya getirildik.
İyileşme isteği ile bir problemi yok M.T.’nin, bulunduğu durumdan rahatsız fakat isteğinin sürdürülebilir olması, paha verdiklerinin yanında olduğunun bilinmesine gereksinimi var. Bu gereklilikler ile baba-kızın bir ortaya gelmesi, her ikisinin de önceliklerinin kendilerinin olduğunun hatırlatılması, ortalarındaki o boşlukların kaldırılması ve karşılıklı yaraların sarılması gereksinimi ile yaptığımız programlama ve yönlendirme yavaş yavaş işe faydalılığı göstermeye başladı. Baba-kızın birlikte daima takip edecekleri uzmanın varlığı ruhsal olarak güzelleşmeye katkı koyması sürecin sürat kazanmasını da sağladı.
Ebeveyn olmak büyük bir sorumluluktur. Hayatınızı paylaşmak, öncelik sıralamalarınızı sorgusuz değiştirmek, yanılgılarında hissenizin büyük olduğunu bilmek ve kendinizi sorgulamaktır. Dünyaya bir çocuk getirmek değil, dünyaya gelen çocuğun aslında bir birey olduğunu bilmektir. O denli ki toplumda da yetiştirme şeklinize nazaran form alacak, yeşerecek ve yeşertecektir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu