Gezi Davası’nda 18 yıl mahpus cezası verilen ve Bakırköy Bayan Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’nda tutuklu bulunan Mücella Yapan, cezaevinde götürüldüğü muayeneleri yazdı. Yapan, Beyoğlu Göz Hastanesi Retina Kliniği’nde ve Sadi Konuk Hastanesi Kalp ve Damar Bölümü’nde muayenelerin kelepçeli halde yapıldığını, Okmeydanı Diş Hastanesi’nde de kelepçeliyken dişinin çekildiğini anlattı.
Yapıcı, BirGün gazetesinde yayımlanan yazısında, “Ben yeniden Deontoloji, kelepçe, sorumluluk, hasta hakkı vb. derken hekim, ‘ben kelepçeyi görmedim’ dedi. Haklı alışılmış onca mühlet bir kere dahi yüzüme bakmadı” sözlerini kullandı.
Yapıcı’nın, açık ismi “İşkence ve Başka Zalimane, İnsanlık Dışı, Aşağılayıcı Muamele ve Cezaların Tesirli Bir Biçimde Soruşturulması ve Belgelendirilmesi için El Kılavuzu” olan İstanbul Protokolü’ne değindiği yazısı şöyle:
“Yaşım ve birtakım kronik hastalıklarım nedeniyle, benim ve sevgili avukatlarımın hiçbir talebi olmadan üç kere, kendi isteğimle iki sefer olmak üzere cezaevinden hastaneye götürüldüm. Götürülüş nedenimin, yaşım ve hastalıklarım nedeniyle rutin bir uygulama olduğunu mahkûm arkadaşlarımdan öğrendim.
Devletimiz sağ olsun. Bu uygulama nedeniyle üç sefer Bakırköy Sadi Konuk Hastanesi’ne, kendi isteğimle de iki sefer Beyoğlu Göz Hastanesi’ne ve Okmeydanı Hastanesi’ne diş hastalıkları kısmına götürüldüm.
Yaşadığım üç muayene hikayesinden örnek vermek isterim. Birinci olay önemli göz rahatsızlığım nedeniyle Beyoğlu Göz Hastanesi Retina Kliniği’nde yaşandı. Tekrar kelepçelerim, jandarma ve infaz görevlisinden ibaret grubumla 5-6 hastanın ve 4 hekimin olduğu muayene yerine girdik. Gencecik bayan tabibim bakmakta olduğu hastasının muayenesi bitene kadar oturmamı söyledi sağ olsun… Refleks olarak ayak ayaküstüne atmışım çünkü öteki türlü yüksek sandalyede oturamıyorum. Başımda silahıyla nöbet tutan çocuğum yaşındaki jandarma eri tarafından çok sert biçimde uyarıldım ‘İndir o bacaklarını aşağı!’
Kuşkusuz o sırada orada ve hastanede bulunan öbür hastalar ve hasta yakınları ki bilhassa çocuklar size büyük bir kaygıyla bakıyorlar. Jandarmaya bulunduğumuz yerin muayene odası benim de hasta olduğumu söyleyerek bu emre uymadım lakin sevgili tabibim ellerimde kelepçeler ile göz muayenemi yaptı. Göz (retina) muayenesi olanlar bilirler kelepçeyle hayli güç oluyor. Ayrıyeten tabip, gözümün durumu hakkındaki bilgileri tekrar infaz görevlisine anlattı.
İkinci olayım ise biraz daha farklı. Sadi Konuk Hastanesi Kalp ve Damar Bölümü’ne yeniden yönetimin isteği doğrultusunda gerçekleştirilen tetkikler kapsamında ‘EKO’ çektirilmeye götürüldüm.
Bu defa tabibim epeyce tecrübeli görünen bir kalp hastalıkları uzmanı idi… Tekrar kelepçeler (bu kelepçelerin kenarları çok keskin… Törpülenmesi gerek… Can yakıyor.) Jandarmalar ve infaz memuru eşliğinde tabibin karşısına dikildim.
Hekim katiyen bana hiç bakmadı. Oysa benim bildiğim kalp hastalıkları uzmanları evvel sizin odaya girişinize, renginize ruhsarınıza bakarak teşhise başlarlar. Canım doktorlarımdan öğrendiğim bu… Bilgisayara bakarak ‘Sen de kalp var mı ?’ diye sordu. Var dedim (aklımdan ben de var lakin sizde var mı?) sorusu geçti. Ancak doktorlara duyduğum hürmetten yuttum. Anlat bakalım dedi, halbuki beni oraya ikinci kere kendileri çağırdı. Neyse uzatmayalım. ‘Git paravanın arkasında göğsünü aç!’ dedi. Ben kelepçelere itiraz ettim. ‘Böyle mi eko çekeceksiniz, deontoloji unsur milke’ dedim lakin jandarma ‘ne vakit çıkaracağımızı biz biliriz, sen karışma!’ diyerek beni tersledi. Ben tekrar benim lafım size değil TIP ETİĞİ filan derken doktor geldi ve mecburen kelepçe çıktı. Ben paravanın arkasında hazırlanırken jandarma kaçacağımdan çok korkmuş olacak ki paravanın gerisine bakarak beni denetim etmeye kalktı. ‘Ne yapıyorsun evladım? Olur mu bu türlü şey?’ derken doktor geldi. Ben tekrar Deontoloji, kelepçe, sorumluluk, hasta hakkı vb. derken, ‘ben kelepçeyi görmedim’ dedi. Haklı doğal onca müddet bir kere dahi yüzüme bakmadı.
EKO çekerken bir orta kalp kapakçığımın bozuk olduğunu söyledim ve 2 dakikada EKO bitti. Ve ben kelepçelerimi takındım.
Asıl şaşırtan olan ekodan sonra ‘Neyim var hekim beyefendi? Ne önerirsiniz?’ diye sorma gafletinde bulundum. Bilgisayarı göstererek ‘Buraya yazdım…’ diye karşılık verdi. Ben de oraya yazılanı hala göremedim…
Gelelim son vakaya… Asla bir daha gitmeyi düşünmediğim hastaneye dişim çok ağrıdığı için bu kere kendi isteğimle gitmek zorunda kaldım.
Zira cezaevinin bence son derece hassas ve başarılı diş tabibi, kullanmakta olduğum kan sulandırıcı nedeniyle tam teşekküllü bir diş hastanesine sevkimi talep etti.
Bu sefer, daha kapıdan girer girmez, kelepçesiz ve yalnızca sıhhat vazifelisi eşliğinde tedavi görebilmek için önemli bir uğraş verdim. Olağan ki bize yakışan serinkanlı ve yönetmelik unsurlarını aktaran bir şekilde…
Ezberlediğim bütün etik kuralları ve haklarımı sayıp döktüm fakat nafile… Son derece saygılı jandarma kumandanı anladı. Lakin benim gencecik tabibim beni kelepçeyle koltuğa oturtup, dişimi çekti. Elleri keder görmesin kurtardı beni o dişten; bir manada bir organım tahliye olmuş oldu.
Ancak bütün hatırlatmalarım ve itirazlarıma karşılık ‘Ben bütün mahkûm hastaların tedavilerini bu formda yapıyorum’ dedi. Bir orta koltuktan kayınca üst çekilmemi istediğinde kelepçeleri göstererek ‘Nasıl olacak?’ dedim. ‘İn koltuktan, tekrar otur!’ diyerek yol gösterdi.
Ben yılmadan meslek etiğini ve kendimden örnek vererek bazen insanın, mesleksel etik unsurlar ve kurallar nedeniyle bedel de ödemek zorunda kalabileceğini, mesleğimin gereğini uyguladığım için karşısında o halde bulunduğumu lakin hiç pişman olmadığımı anlatmaya çalıştımsa da “Ben bu türlü kurallar olduğunu hiç duymadım, şayet varsa bundan sonra uygularım” dedi… Kendisine bu kuralları eğitiminde öğrenmediyse meslek odasına başvurarak elde edebileceğini ancak benim de ona bir formda bu kuralları ileteceğimi söyledim.”
YAZININ TAMAMI